Twaalf Rondes van Limburg werden vanuit Maastricht door TWC Maastricht georganiseerd, maar na de eerste Ronde ontstond in 1949 discussie over prijzengeld en vergunningen. De tweede Ronde in 1950 werd vormgegeven als een tweedaagse koers, tevens de enige over het hele bestaan gemeten. Na de heroprichting van de Bergklimmers in Stein liet deze organisatie haar oog vallen op het kampioenschap voor Nieuwelingen. Dit leidde tot een discussie over de wielerkalender vanwege de koppeling tussen de Ronde van Limburg en dit kampioenschap. De Bergklimmers gaven na beraad aan bereid te zijn de Ronde van Limburg over te nemen, waarna TWC acht tot veertien dagen bedenktijd kreeg. Besluiteloosheid binnen TWC bracht de Ronde vervolgens in 1961 naar Stein.

De eerste jaren zaten er nog veel ‘vlakke kilometers’ in de Ronde, later werden (onder andere afhankelijk van Gemeentelijke bereidwilligheid dan wel de route van de een of andere processie) regelmatig flinke heuvels in de daarom wisselende route gebracht. Later in de tijd werd de sponsorwerving bij vele wielerevenementen ondergebracht in separate stichtingen, veelal ook de organisatie van het evenement. Zo ook bij de Ronde van Limburg.

Waar het publiek ten tijde van het ontstaan nog met kippengaas op afstand werd gehouden, staan er nu dranghekken of andere beveiligingsmaatregelen. Kruisingen maakten plaats voor rotondes en de rustige wegen werden jaar op jaar drukker. Metaal veranderde in carbon en de outfits van de renners gingen van een wollen fietsbroek naar de bijna high tech fietskleding van nu. Het imago van de Ronde veranderde echter niet, het wás en blijft een loodzware tocht voor de deelnemers